Als je moeder communicatietrainer is, is het leven niet makkelijk. Zeker niet als je in groep 8 zit en beginnende puberverschijnselen begint te vertonen. Moeder wil gedrag verklaren, geen aannames doen en feedback geven volgens nette communicatieregels. Dat soort momenten levert regelmatig rolling eyeballs en verveelde blikken op.

Toch blijf ik dat doen. Niet om onze tienerdochters te kwellen, maar omdat ik het oprecht belangrijk vind dat iedereen zijn zegje kan doen, als er iets stoort. Dat je er niet mee blijft lopen en elkaar weer even snapt. Ook al ben je het niet met de ander eens.

Het komt echt niet alleen door mijn vak. Ik ben opgevoed met ‘niet met ruzie uit elkaar gaan’. En toevallig las ik van de week ook nog eens dat wij in Nederland een praatcultuur hebben en dat we ervoor kiezen onze meningsverschillen met woorden en niet met daden uit te vechten. En dankzij die cultuur zouden kinderen ook nog eens gelukkiger zijn dan in 34 andere westerse landen[1]

Maar hoe doe je dat dan? Hoe zorg je dat je in gesprek komt met je kind, zonder dat het te zweverig en langdradig wordt? Ik heb daar wel een praktisch idee voor. Sinds de meiden kunnen praten, stellen wij elkaar vier vragen als ik ze naar bed breng:

• wat vond je vandaag het leukste?
• wat vond je vandaag het minst leukste?
• wat heb je vandaag voor iemand anders gedaan?
• waar was je vandaag heel trots op? (op jezelf!)

Niet alleen zij, maar ook ik beantwoord die vragen. En het levert echt hele leuke gesprekjes op. Vier de leuke dingen met ‘leukst’. Bespreek een meningsverschil nog even luchtig na met ‘minst leuk’ Heb je vandaag niets voor iemand anders gedaan (tja, die vind ik nou eenmaal belangrijk) ? Denk er dan morgen even aan. En ‘trots’… die is vaak nog wel het lastigste. Alle vragen moeten beantwoord worden, dus denk maar goed na. Een goed cijfer op school.. een sportprestatie of iets heel simpels: ‘ik wilde mijn kamer niet opruimen maar heb het toch gedaan.’

Niet ingewikkeld, je bent een paar minuutjes kwijt en het levert veel op. Echt! Want geloof me, als iets míj rolling eyeballs oplevert, dan is het wel gezweef en langdradig. (StiP met de hoofdletter P van praktisch he 🙂 )

[1] http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Nederland/article/detail/4164041/2015/10/15/Zeurende-kinderen-Ze-zijn-juist-dolgelukkig.dhtml