“Wat leuk je te zien!”

Lachend kijkt de vrouw me aan. Een jaar geleden was ze samen met haar collega’s deelnemer tijdens een driedaagse training rondom samenwerken. Na een interne reorganisatie was er behalve veel onduidelijkheid in het bedrijf nogal wat ‘gedoe’ in het team ontstaan. Roddelen, slechte onderlinge communicatie en een enkeling voelde zich zelfs gepest doordat grapjes net iets te ver gingen. Ik zie de vrouw nog zo voor me zitten aan de start van de eerste dag. Net als een aantal andere collega’s met de armen over elkaar, een beetje mopperend en pruttelend. Af en toe gefluister tegen een collega.

Emoties en verwijten

Gaandeweg zag ik al verandering in haar en de rest van het team. Dat ging niet zonder slag of stoot. Huilen, boosheid en frustratie; veel emoties kwamen aan bod. Verwijten naar de directie, naar elkaar en naar andere afdelingen. En toch… na drie dagen intens trainen waren er prachtige stappen gezet. Er was iets veranderd. Als individuen stapten ze eerder de trainingslocatie in. En met een echt ‘teamcontract’ verlieten de teamleden de zaal. Het echte leven in waar de verandering moest gaan plaatsvinden.

Ik had de teamleden sindsdien niet meer gesproken en nu zag ik haar.

Trots

“Hoe gaat het met je?” Vraag ik. “Lekker! Weet je dat ik het steeds beter kan loslaten? Ik heb gewoon een heel leuk leven, met mijn werk en kinderen. En misschien komt het wel door het ouder worden. Het gaat gewoon goed!” Ik ben vervuld van trots. Hoe tof dat ze dit voor elkaar heeft gekregen! We zetten ons gesprek nog even voort, tot we elkaar gedag zullen gaan zeggen en ze weer verder aan het werk gaat. “Oja,“ kucht ze nog even.. “ik vond de trainingen niet altijd even leuk.. maar ik heb er wel echt heel veel aan gehad!”