Skip to content
Iedereen kampioen? Wij niet!
StiP - kampioen

Geplaatst op:

Ik zie de meiden nog zo zitten in de kleedkamer. Tien 12- en 13-jarigen. Met rode, uitgeputte hoofden na een wedstrijd aan het einde van een lastig handbalseizoen in de hoogste poule. We hadden net een aantal wedstrijden achter elkaar verloren. En dat volgend op een D competitie waarin het kampioenschap relatief eenvoudig was behaald. Nu in de leeftijd van de C’tjes was er amper een puntje gescoord. Tenminste, niet zichtbaar in de poulestand, gezien onze op een na laatste positie in de competitie. Toch zagen mijn mede-coach en ik elke week een enorm aantal positieve punten. Want was er in die zes wedstrijden enorm veel geleerd en wat was er per wedstrijd enorm gegroeid in samenwerking, vechtlust en teamspirit!

 

Goed zijn of beter worden?

Maarja. Alles leuk en aardig… na deze wedstrijden in de C1 moest de vereniging kiezen uit twee poules voor de vervolgcompetitie: een veel lagere poule of weer een pittige indeling, waarbij wij in het laatste geval alweer tegen hele sterke teams zouden moeten spelen. Lastige keuze, want wat is nou beter of leuker: met grote zekerheid alle wedstrijden weer eens lekker winnen of enorm bikkelen voor misschien maar een paar puntjes in de ranglijst? We besloten het aan de dames zelf voor te leggen. En daar zaten wij dus. Twee coaches tegenover de meiden. We bespraken de opties en de mogelijke gevolgen. Wat doen we: twee poules terug naar beneden en makkelijk presteren, of houden zoals het is en keihard leren? Willen we goed zijn of beter worden? Het bleef maar heel even stil in de kleedkamer. De reacties kwamen een voor een. En unaniem kozen de dames voor het leren in de hoge poule.

 

Vechtlust, samenwerking en teamspirit

Dus daar gingen we weer. Twee keer per week trainen en elke zaterdag op pad. Van Aalsmeer naar De Kwakel  en van Ouderkerk aan de Amstel naar Volendam. En wat werd er kei- en keihard gewerkt. De vechtlust, samenwerking en teamspirit van vorig jaar bleek niets vergeleken met de prestaties van dat vervolgseizoen. Het kostte letterlijk bloed (ja het is nu eenmaal handbal), zweet en tranen.  En met hele kleine stapjes gebeurde het. Dik verliezen, gelijkspel, beetje verliezen en opeens winst! Dan weer verliezen, bijna winnen en weer winst!

We zijn nu een jaar verder. Het is de periode dat je op facebook en instagram de kampioensfoto’s en filmpjes voorbij ziet komen. Trotse ouders en kinderen, zingend en dansend met bekers en vaantjes, taart en limonade. En wij? Wij zijn geen kampioen. Ons team staat aan het einde van dit seizoen niet eerste maar wel tweede van de poule. Tweede! En kijk eens waar we vandaan komen. En wat zijn we trots op de prestatie van het team!